การรอคอย

"เมื่อดาวิดกับพวกของท่านมาถึงเมืองนั้น และดูเถิด เมืองนั้นถูกเผาด้วยไฟ และภรรยากับบุตรชายบุตรหญิงของพวกเขาถูกจับไปเป็นเชลย แล้วดาวิดกับพวกทหารที่อยู่กับท่านก็ร้องไห้เสียงดังจนเขาไม่มีกำลังจะร้องไห้อีก ... และดาวิดก็เป็นทุกข์หนักเพราะพวกทหารพูดกันว่าจะขว้างท่านให้ตายด้วยก้อนหิน เพราะจิตใจของพวกทหารทุกคนขมขื่น ... แต่ดาวิดก็มีกำลังขึ้นในพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่าน"
(1ซมอ.30:3-6)

อะไร คือ กำลังที่แท้จริงของคริสเตียน?
"แต่เขาทั้งหลายผู้รอคอยพระยาห์เวห์จะได้รับกำลังใหม่ ..." (อสย.40:31)
กำลังของเรามาจาก 'การรอคอย' พระเจ้า เพราะ "ความหวังของข้าพระองค์อยู่ในพระองค์" (สดด.39:7) และ "เขาวางใจในพระองค์ เขาจึงไม่อับอาย" (สดด.22:5)

แต่หากเราต้องเผชิญกับเหตุการณ์เช่นเดียวกับดาวิด ... เราจะนิ่งสงบ และรอคอยความช่วยเหลือจากพระเจ้าได้ไหม? เรามองไม่เห็นพระเจ้าเลย ... แต่ดวงตาเรากลับมองเห็นปัญหาที่มากขึ้น ชัดเจนมากขึ้น

"แต่ดาวิดก็มีกำลังขึ้นในพระยาห์เวห์ พระเจ้าของท่าน" ในขณะที่คนอื่นๆกำลังขมขื่น เพราะการสูญเสียสิ่งที่รัก!

ไม่ใช่ทุกคนที่เรียกว่า 'ทหาร' จิตใจของเขาจะเข้มแข็ง
ไม่ใช่ทุกคนที่เรียกว่า 'ผู้รับใช้' จิตใจของเขาจะแข็งแกร่ง
ไม่ใช่ทุกคนที่เรียกว่า 'ผู้นำ' จิตใจของเขาจะไม่หวั่นไหว

การสูญเสีย ... ทำให้จิตใจขมขื่น
ไม่มีใครชอบ 'การสูญเสีย' ... แต่จริงๆแล้ว เราไม่ได้ทุกข์เพราะสิ่งที่เสียไป แต่เราทุกข์เพราะใจเรา 'เสียดาย' กับสิ่งที่เสียไปต่างหากละ!

เมื่อพระเจ้าทรงปิดประตูหนึ่ง ... จงชื่นใจเถิด พระองค์ทรงเปิดอีกประตูไว้รอแล้ว ... เมื่อพระเจ้าให้เกิดการสูญเสีย จงหวังใจเถิดว่าสิ่งดี สิ่งใหม่กำลังจะเข้ามา "อย่าจดจำสิ่งที่ล่วงเลยมาแล้วนั้น อย่าพิเคราะห์เรื่องในอดีต นี่แน่ะ เรากำลังทำสิ่งใหม่ๆ บัดนี้ มันงอกขึ้นมา เจ้าไม่เห็นหรือ?..." (อสย.43:18-19)

ใจของดาวิด ... "เขาจะไม่กลัวข่าวร้าย ใจของเขามั่นคง วางใจในพระยาห์เวห์ ใจของเขามีที่พึ่งพิง เขาจะไม่กลัว..." (สดด.112:7-8ก.) แต่จิตใจของทหารของดาวิด ... "อ่อนเปลี้ยด้วยการคร่ำครวญ และหลั่งน้ำตาท่วมที่นอนทุกคืน ที่เอนกายก็ชุ่มโชกไปด้วยน้ำตา ดวงตาร่วงโรยไปด้วยความระทม มันอิดโรยเพราะคู่อริทั้งปวง" (สดด.6:6-7)

สิ่งที่เกิดขึ้นไม่สำคัญ ... เท่าจิตใจของเรา 'ตอบสนอง' เช่นไรต่อสิ่งที่เกิด? นักรบที่เข้มแข็ง มิใช่เขาไม่มีความกลัวในใจ แต่เขาเลือกจะเผชิญสิ่งที่เขากลัวด้วย 'ความกล้า' ... ดาวิด ไม่ยอมให้สถานการณ์ที่เกิดเข้ามามีอิทธิพลและควบคุมใจของตัวเอง ... เขามุ่งแสวงหาพระเจ้า ไม่ใจร้อนที่จะแก้ปัญหา "ดาวิดทูลถามพระยาห์เวห์ว่า 'สมควรที่ข้าพระองค์จะไล่ตามกองปล้นนี่หรือ? ข้าพระองค์จะทันพวกเขาหรือ?' พระองค์ทรงตอบท่านว่า 'จงไล่ตามเถิด เพราะเจ้าจะไปทันพวกเขาแน่ และจะช่วยกู้ได้แน่'" (1ซมอ.30:8)

ไม่มี 'เสียเวลา' มากไปที่จะแสวงหาพระเจ้า ... เพราะพระเจ้าทรงควบคุมและอยู่เหนือ 'ทุกเวลา' และ 'ชัยชนะ' เป็นของพระเจ้า และโดยพระเจ้า เราจะเป็นยิ่งกว่า 'ผู้พิชิต' (สภษ.21:30-31, รม.8:37)

จำไว้ว่า ... เมื่อมีปัญหาเกิดขึ้น อย่ามุ่งที่จะเอาชนะ หรือที่จะแก้ปัญหา แต่จงมุ่งที่จะรักษา 'ความเชื่อ' ที่มั่นคงไว้ก่อน เพราะพระเจ้าของเราทรงแข็งแกร่งกว่าทุกสิ่ง และเราจะได้ 'เห็น' ความยิ่งใหญ่ของพระเจ้า (ยน.11:40)

หากเรามีเวลาที่จะ 'กังวล' ได้ ... ก็ไม่มากไปเลยที่จะให้เวลาที่จะ 'อธิษฐาน' เพราะกำลังมาจากที่นั้น และสิ่งที่ 'เกินกำลัง' ของเราจะสามารถเป็นไปได้โดย 'กำลัง' ของพระเจ้าที่อยู่ในเราโดยความ 'ไว้วางใจ' ของเรา และเราจะสามารถ 'หัวเราะ' ได้เต็มที่ เพราะพระเจ้าทรงทำการมโหฬารในชีวิตของเรา (มก.10:27, สดด.126:2-3)

และในที่สุด ... ดาวิดก็มีชัยชนะเหนือกองปล้นอามาเลข และช่วยกู้ทุกชีวิตกลับมาได้อย่างปลอดภัย (1ซมอ.30:17-20) ทำให้บทเพลงแห่งชัยชนะของดาวิดจึงปรากฏขึ้นในพระธรรมสดุดี บทที่ 20-21 ไงละ ... และวันนี้ คือ วันแห่งชัยชนะของเราเช่นเดียวกัน อย่าหวั่นไหว ยึดพระเจ้าไว้ แล้วเราจะมีบทเพลงแห่งชัยชนะอย่างดาวิด แน่นอน !

Ps.เนตรศักดิ์ ใสรังกา