การใช้เงิน

"และพระองค์ผู้ประทานเมล็ดพืชแก่คนที่หว่านและอาหารแก่คนที่กิน ก็จะประทานเมล็ดพืชแก่พวกท่าน และจะทรงเพิ่มพูนเมล็ดพืชของท่าน ทั้งจะทรงให้การเก็บเกี่ยวแห่งความชอบธรรมของท่านเจริญขึ้น" (2คร.9:10)

พระเจ้าประทานให้เรามีเงินทอง ทรัพย์สิน และสิ่งสารพัดต่างๆ ... เพื่อความจำเป็นที่จะดำรงชีวิตอยู่ในโลก หลายๆสิ่ง [วัตถุ] ต้องซื้อด้วยเงิน

ระวัง ... อย่าลืมว่า 'เราอยู่ในโลก แต่เราไม่ใช่ของโลก หากแต่เราเป็นของพระเจ้า' และเรารู้ว่า "ทุกสิ่งที่เรามีนั้นมาจากพระเจ้า" (ยน.17:16, 7, 1พศด.29:14) จงสัตย์ซื่อในการเป็น 'ผู้อารักขา' ที่ดี และจงถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าด้วยทรัพย์สินทั้งสิ้นที่เรามี (สภษ.3:9) เพราะเราทุกคนต้องตาย และไม่สามารถจะเอาอะไรไปได้หลังความตาย (ลก.12:20)

ต่อให้รวยล้นฟ้า ... วันหนึ่งก็ต้องตาย ฉะนั้นตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ สิ่งที่เรามีล้วนมาจากพระเจ้า จงขอบพระคุณ และดำเนินชีวิตสำนึกในพระคุณ ระวังอย่าเผลอไปรักเงินทอง พระพรมากกว่าจะรักพระเจ้าผู้ให้เงินทอง และประทานพระพรแก่เรา (มธ.6:19-21)

"ระวังให้ดี จงหลีกเลี่ยงจากความโลภทุกอย่าง เพราะว่าชีวิตของคนไม่ได้อยู่ที่การมีของฟุ่มเฟื่อย" (ลก.12:15) และ "อย่ารักโลกหรือสิ่งของในโลก ถ้าใครรักโลกความรักของพระบิดาไม่ได้อยู่ในผู้นั้น" (1ยน.2:15) ฉะนั้น "ท่านอย่าเป็นคนเห็นแก่เงิน จงพอใจในสิ่งที่ท่านมี เพราะว่าพระองค์ได้ตรัสว่า 'เราจะไม่ละท่านหรือทอดทิ้งท่านเลย'" (ฮบ.13:5) เพราะว่า "พวกที่อยากร่ำรวยก็ตกอยู่ในการล่อลวงและติดกับของความอยากมากมายที่โง่เขลาและอันตราย ซึ่งฉุดคนเราให้ลงไปสู่ความพินาศและอันตราย เพราะว่าการรักเงินทองเป็นรากเหง้าของความชั่วทั้งหมด ..." (1ทธ.6:9-10)

เงินทอง ทรัพย์สินที่เราได้รับ ... เป็น 'ค่าตอบแทน' จากความพยายาม และความขยันของเรา เช่น อุปมาเรื่องเงินสิบมินา (ลก.19:12-27) "...คนงานก็สมควรจะได้รับค่าจ้างของตน" (1ทธ.5:18) เพราะพระเจ้าอวยพระพรทุกมือที่ทำงาน (ปฐก.24:35, 26:12-14) จำไว้ ... คนเราโตขึ้นเพราะความลำบาก ความลำบากสร้างเราให้โตเป็นผู้ใหญ่แท้จริง ทำให้เราเป็นคนซื่อสัตย์ต่อสิ่งที่มี

"อนึ่ง ทุกๆคนที่พระเจ้าประทานความมั่งคั่งและทรัพย์สมบัติให้ ก็ได้ทรงโปรดให้พวกเขาได้ใช้ของเหล่านั้น และให้ได้รับส่วนแบ่งของพวกเขา และเปรมปรีดิ์ในผลจากน้ำพักน้ำแรงของตนได้ นี่แหละเป็นของประทานจากพระเจ้า" (ปญจ.5:19)
ฉะนั้น ... การที่จะมีความสุขที่จะใช้ทรัพย์สินเพื่อตัวเองจึงไม่ผิด แต่หากรักมันจนเห็นแก่ตัว ไม่แบ่งปันนั้นคือ 'ความผิด' เพราะ "คนรักเงินย่อมไม่อิ่มเงิน และคนรักสมบัติก็ไม่อิ่มกับผลตอบแทน..." (ปญจ.5:10)

การใช้เงินเพื่อกิน เที่ยว ไม่ผิด ... "เรามีสิทธิ์กินและดื่มไม่ใช่หรือ? เรามีสิทธิ์พาพี่น้องซึ่งเป็นภรรยาไปด้วย ... ใครบ้างที่ทำสวนองุ่นและไม่กินผลองุ่นในสวนนั้น? ใครบ้างที่เลี้ยงฝูงแกะและไม่กินน้ำนมของฝูงแกะนั้น?" (1คร.9:4-6) "อย่าโหมงานจนอ่อนล้าเพื่อจะเป็นคนมั่งมี จงฉลาดพอที่จะหยุดพัก" (สภษ.23:4) ให้ทุกสิ่งอยู่ในความ 'พอดี' มิใช่อยู่ในความ 'พอใจ' ของเราเอง เพราะอะไรๆที่เกินพอดีก็คือแนวทางไปสู่ 'ปัญหา' ที่ต้องแก้ไขภายหลัง!

กินมากเกินไป ... ก็อ้วน ต้องคิดมากที่จะลด
เที่ยวมากเกินไป ... ก็เพลีย สุขภาพทรุดโทรม แล้วป่วย เพราะพระเจ้ากำหนดให้ทุกชีวิตต้อง 'พักผ่อน' พระเจ้าให้ร่างกายเรามาเป็นของขวัญ ... เราต้องอารักขาดูแลสุขภาพให้ดีเพื่อรับใช้พระองค์ด้วย เพราะ "พระพรของพระยาห์เวห์ทำให้มั่งคั่ง และพระองค์ไม่ได้ทรงเพิ่มความโศกเศร้าเข้ากับพระพร" (สภษ.10:22)

เรามีมาก ... เพื่อจะรับผิดชอบมากขึ้น
เรามีมาก ... เพื่อจะแบ่งปัน ช่วยเหลือผู้อื่นมากขึ้น
"บางคนยิ่งแจกจ่ายยิ่งมั่งคั่ง บางคนยิ่งหวงสิ่งที่ควรจ่ายแจกก็ยิ่งขัดสน คนใจกว้างขวางย่อมเจริญรุ่งเรือง คนที่ให้น้ำคนอื่นย่อมได้น้ำตอบแทน" และ "คนที่เมตตาคนยากจนก็ให้พระยาห์เวห์ทรงยืม และพระองค์จะทรงตอบแทนการกระทำของเขา" แต่ "คนที่ปิดหูไม่ฟังเสียงร้องทุกข์ของคนจน ตัวเขาเองจะร้องตะโกนแต่ไม่มีใครตอบ" (สภษ.11:24-25, 19:17, 21:13) เพราะ "ธรรมะที่บริสุทธิ์ไร้มลทินเฉพาะพระพักตร์พระเจ้าพระบิดานั้น คือการช่วยเหลือเด็กกำพร้าและหญิงม่ายที่มีความทุกข์ร้อน..." (ยก.1:26) เพราะสิ่งที่เรามีมันเสื่อมสูญได้ตามกาลเวลา แต่สิ่งที่เราเป็นจะยังอยู่ต่อไปแม้เราจะตายไปแล้วก็ตาม ... ฉะนั้น จงเป็นคนมีน้ำใจ มีความเมตตาอย่างพระเจ้า สร้างความทรงจำดีๆนี้ฝังในใจของคนมากมายเสมอๆ ผ่านการเป็น "ผู้ให้" ที่ดี แม้จะเป็นยากจน แต่ก็จะเป็น "คนจนผู้ยิ่งใหญ่" ได้!

จงใช้ชีวิตให้เก่งเพื่อพระเจ้า เหมือนๆที่ใช้เงินเก่งนั้นละ!
"ส่วนพวกที่มั่งคั่งในชีวิตนี้ จงกำชับพวกเขาไม่ให้เย่อหยิ่ง หรือมุ่งหวังในทรัพย์ที่ไม่ยั่งยืน แต่ให้มุ่งหวังในพระเจ้าผู้ประทานทุกสิ่งแก่เราอย่างบริบูรณ์ เพื่อให้เราได้ชื่นชม จงกำชับพวกเขาให้ทำการดี ให้ทำการดีมากๆ ให้เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และแบ่งปัน การทำเช่นนี้เป็นการสะสมทรัพย์ที่เป็นรากฐานอันดีสำหรับตนในภายหน้า เพื่อพวกเขาจะยึดมั่นในชีวิต คือชีวิตที่แท้จริงนั้น" (1ทธ.6:17-19)

Ps.เนตรศักดิ์  ใสรังกา